Rozdział 14

     Mogłabym trwać w jego ramionach cały czas. Były silne, czułam się w nich bezpiecznie. Szyja mi ścierpła, ale nie zwracałam na to uwagi. Interesowały mnie wtedy tylko i wyłącznie jego usta. Maciek odsunął swoją twarz od mojej i spojrzał mi głęboko w oczy. Delikatnie się uśmiechnął. On był taki uroczy.
     - Pamiętaj, że możesz na mnie liczyć - wyszeptał.
- Może wejdziesz? Nie chcę, żebyś odchodził.
- Dobrze wiesz, że mam trening po południu. Innym razem.
     Zdawałam sobie sprawę z tego, że życie Maćka wygląda zupełnie inaczej od mojego. Trening przed południem, po południu, ciągłe wyjazdy. Ale wolałam to od samotności. Prawdę mówiąc, z Muzajem nie byliśmy jeszcze parą, ale wszystko na to wskazywało. Miałam nadzieję, że nadejdzie taki dzień, gdy powie: "Kocham Cię" i mnie pocałuje. Miałam też nadzieję, że się przed nim otworzę, że te przeżycia, których doświadczyłam z Alanem, nie wrócą, że nie będę miała obaw i Maciek będzie ze mną szczęśliwy.
     - Co teraz z nami będzie? - spojrzałam w jego brązowe oczy.
- To od ciebie zależy. To ty musisz być pewna, gotowa. Ja zaczekam tyle, ile będzie trzeba.
- Ale skąd ja będę wiedziała...
- Poczujesz to, ja z resztą też. Samo się okaże - uśmiechnął się.
     Pocałowałam go jeszcze delikatnie w policzek i weszłam do mojej chałupki.
     - Co to był za chłopak? - nie zdążyłam się rozebrać, a mama już zaczęła wypytywać.
- Oj mamo, znajomy...
- Znajomy mówisz? Nie wyglądało na to, żeby był to tylko twój znajomy.
- Mówię, że znajomy, to znajomy. Okej?
- To, że się denerwujesz oznacza, że jest to ktoś więcej - uśmiechnęła się. - Ale jeśli nie chcesz o tym rozmawiać, nie ma sprawy. Tylko pamiętaj, że możesz na mnie liczyć. Zupa się grzeje, będzie za pięć minut. Zawołam cię.
     Zastanawiałam się, czy mama widziała mój pocałunek z Maćkiem. Jeśli nie, to dobrze, jeśli tak, to niedobrze. Nie wiedziała o Alanie tyle co Muzaj, jedynie to, że nie jesteśmy razem. Nie chciałam tego roztrząsać. Im mniej osób o tym wiedziało, tym lepiej.
     Weszłam do pokoju. Jak zwykle panował tam syf. Biurko zawalone książkami i różnymi kartkami, na łóżku leżały ciuchy. Usłyszałam głos mamy, zeszłam na dół. Pyszny De Volaille idealnie wkomponował się w ziemniaczane purre.
     Byłam na zajęciach tanecznych, zrobiłam lekcje, poczytałam, czyli dzień jak co dzień. Padłam na łóżko wyczerpana i po kilku minutach spałam już jak niemowlę.

24 grudnia
     Od początku dnia pomagałam mamie szykować Wigilię. Kolację zawsze jedliśmy w domu, natomiast na Święta wyjeżdżaliśmy do dziadków.
     Alan się odczepił, choć czasami zauważałam, jak na mnie patrzy. Olewałam to i cieszyłam się, że dał mi spokój. Z Maćkiem starałam się spotykać codziennie, nawet na chwilę. Oficjalnie nie byliśmy parą, jednak zdarzały nam się chwile zapomnienia i delikatne pocałunki.
     Wyciągałam pierniczki z piekarnika, gdy zadzwonił dzwonek do drzwi. Nie wiedziałam, kto to. Mama poszła otworzyć. Po chwili usłyszałam jej głos:
     - Pati, ten wysoki chłopak do ciebie!
     Wiedziałam już, kto nas odwiedził. Mama przyszła do kuchni, a ja udałam się w kierunku drzwi wejściowych. Zobaczyłam uśmiechniętego od ucha do ucha Maćka.
     - Co ty tu robisz? - wspięłam się na palce, by pocałować go w policzek.
- Postanowiłem, że cię odwiedzę. Masz czas na krótki spacer? - objął mnie w pasie i przyciągnął do siebie.
- Maciek, nie tutaj - uśmiechnęłam się. - Puść mnie, pójdę się zapytać.
     Zostawiłam Muzaja i udałam się do kuchni, gdzie mama lepiła pierogi.
- Mamo, co trzeba jeszcze zrobić?
- Pierogi tylko. Posprzątane jest, wszystkie potrawy zrobione. A te ciastka już skończyłaś?
- Skończyłam, jeszcze tylko muszą wystygnąć. A mogę wyjść?
- Jasne, ale wróć tak około szesnastej.
- Mamo, jest dopiero dwunasta. Cztery godziny w zupełności wystarczą.
     Wróciłam do Maćka. Opierał się o framugę.
- Możemy iść, tylko muszę przebrać spodnie. Wejdziesz?
- No nie wiem...
- Moja mama nie gryzie - uśmiechnęłam się.
- No dobra...
     Zamknął za sobą drzwi. Powiedziałam mamie, że czeka na mnie w domu, ona tylko kiwnęła głową, a ja wbiegłam po schodach do pokoju. Wciągnęłam na siebie czarne rurki, spryskałam ciało mgiełką, wzięłam telefon i zbiegłam na dół. Maciek i mama byli pochłonięci rozmową.
     - Idziemy? - zapytałam po chwili czekania, aż Muzaj skończy swoją wypowiedź.
- Oczywiście - wstał, pożegnał się z mamą i udaliśmy się w kierunku wyjścia.
     Założyłam kozaki, kurtkę, szalik, czapkę i rękawiczki i wyszliśmy z domu. Poszliśmy do parku. Po drodze rozmawialiśmy głównie o Świętach, jak je spędzimy i tym podobne. Gdy byliśmy już w skwerze, w pewnej chwili Maciek objął mnie mocno w pasie, przyciągnął do siebie i spojrzał głęboko w moje zielone oczy.
     - Co się dzieje? - zapytałam zdezorientowana.
- Myślę, że to odpowiedni moment - odpowiedział i się uśmiechnął.
- Na co? - otworzyłam szerzej oczy.
- Zostaniesz moją dziewczyną? - zapytał i poczułam się najszczęśliwszą osobą na świecie.
- Wydaje mi się, że już nią byłam, tylko tak mniej oficjalnie. Oczywiście, że zostanę.
     Zatopiłam się w jego ustach, wplotłam dłonie w jego rozczochrane przez wiatr włosy. Czułam się wspaniale, bezpiecznie. Zawsze chciałam mieć takiego chłopaka: czułego, delikatnego, mądrego, troskliwego, no i wysokiego. Teraz go miałam i nie chciałam go stracić.
     - Mam dla ciebie prezent - wyjął z kieszeni kurtki małe pudełeczko. - Proszę.
- Dziękuję - dałam mu buziaka w policzek. - Też mam dla ciebie prezent, ale zostawiłam w domu. Będziesz musiał jeszcze raz wejść.
     Otworzyłam opakowanie i moim oczom ukazała się przepiękna, srebrna bransoletka, na której wyryte były nasze imiona i dzisiejsza data. To było takie słodkie.
     - Skąd wiedziałeś, że zgodzę się zostać twoją dziewczyną?
- Tak przeczuwałem - uśmiechnął się i tym razem to on pierwszy objął swoimi wargami moje.
- Jest śliczna - powiedziałam po chwili.
- Tylko masz ją nosić - cmoknął moje usta.
- Oczywiście.
     Wróciliśmy do domu, abym mogła dać Maćkowi prezent, jaki dla niego kupiłam. Po wejściu do domu przywitaliśmy się z mamą i od razu udaliśmy do mojego pokoju.
     - Proszę. I też masz nosić - wręczyłam chłopakowi prezent.
     Jego kąciki ust poszły znacznie do góry, gdy z ozdobnej torebeczki wyjął czarną czapkę.
     - Muszę zadbać o twoje zdrowie - oznajmiłam. - Jak będziesz chodził z uszami na wierzchu, to się do ciebie nie odezwę.
- Nie wytrzymasz - uśmiech nie schodził mu z twarzy.
     Gdy z torebki wyjął nasze wspólne zdjęcie oprawione w drewnianą ramkę chyba nie wytrzymał. Wstał i podniósł mnie tak, bym mogła opleść nogami jego pas. Podtrzymywał mnie za pośladki. Wpił się w moje usta, jakby był ich głodny. Na początku całował delikatnie, a potem bardzo namiętnie. To była cudowna chwila, niestety przerwała ją mama pukająca do drzwi. Szybko zeskoczyłam z siatkarza, a rodzicielka weszła do pokoju.
     - Przepraszam, że przeszkadzam, ale może jesteście głodni? - zapytała.
- Nie, nie jesteśmy - odpowiedziałam.
- W zasadzie to ja już miałem wychodzić... - oznajmił Maciek.
     Mama zamknęła za sobą drzwi. Muzaj zaczął się śmiać. Nie wiedziałam, o co mu chodzi.
     - Z czego się cieszysz?
- Jakbyś zobaczyła swoją minę, gdy twoja matka weszła do pokoju, to też byś się śmiała.
     Rzuciłam w jego stronę groźne spojrzenie i od razu się uciszył. Wziął torebkę z prezentem i zeszliśmy na dół. Ubrał się, a ja po raz kolejny dzisiaj zatopiłam się w jego ustach.
     - Od rodziców wracam jutro wieczorem, bo pojutrze mam trening. Zdzwonimy się jeszcze.
- Okej - wyszedł.

31 grudnia
     Byliśmy z Maćkiem zaproszeni na domówkę u Karola. Była to trochę zespołowa impreza, bo zaproszeni byli tylko zawodnicy Skry wraz z dziewczynami, bądź żonami.
     - Jak mam się ubrać? - zapytałam chłopaka.
- Ładnie - pocałował mnie.
- Czyli...
- Spódniczkę jakąś chyba, nie?
     Przed osiemnastą zapukaliśmy do drzwi Karola. Wpuścił nas, a w środku siedzieli już państwo Wlazły. O matko, zawsze chciałam pogadać z Mariuszem.
     - Dobry wieczór. Patrycja - podałam dłoń najpierw do żony siatkarza, a potem do niego. Oni także się przedstawili. - Zawsze chciałam państwa poznać...
- Mów nam po imieniu. Czujemy się tacy starzy - przerwał mi atakujący.
- Ale jesteście ode mnie prawie dwa razy starsi.
- Jesteś dziewczyną Maćka, a on jest moim kolegą z drużyny. Wszystko się wyjaśnia. I zostając przy nim, to dbaj o niego, bo dużo przeszedł. Choć pewnie ci o tym opowiadał...
- Ale o czym? - nie wiedziałam, o co chodzi. Paulina, bo tak miała na imię wybranka Mariusza, szturchnęła męża. Coś ukrywali.
- Sam musi ci o tym powiedzieć. Nie martw się, nie chce z tobą zerwać - w tej chwili podszedł do nas mój chłopak.
- O czym gadacie? - zapytał.
- A o czym mogę gadać z najlepszym atakującym na świecie? - cmoknęłam go w policzek. - Nadal nie wierzę, że z panem... to znaczy z tobą rozmawiam - zwróciłam się do Wlazłego.
- My jesteśmy normalnymi ludźmi - odpowiedział. - A ty jesteś dziewczyną Skrzata, to tak, jak na przykład kobieta Karola. Wszyscy ją znamy, traktujemy jak koleżankę. Przyzwyczaj się do tego.
- Niełatwo przyzwyczaić się do takiego towarzystwa...
- Widzę, że jesteś naszą wielką fanką. To zanim wszyscy przyjdą, możesz opowiedzieć, jak się poznaliście z naszym małym Maciusiem - spojrzał na Muzaja z tym swoim uśmiechem.
     Spełniłam prośbę Mariusza i zaczęłam opowiadać naszą wspólną historię, zanim przyszli wszyscy goście. Wlazły był pod lekkim wrażeniem i słuchał z dużą uwagą.
     Wszyscy się zjawili i zaczęła się impreza. Maciek porwał mnie do tańca i muszę stwierdzić, że nieźle mu to wychodziło, choć królem parkietu nie był. Udało mi się też zatańczyć ze wszystkimi Skrzatami, z czego byłam niezwykle zadowolona. Poznałam też bliżej dziewczyny siatkarzy, w szczególności Karola. Była bardzo miła i gdy z nią rozmawiałam, nie odczuwałam różnicy wieku, która między nami panowała. A gdy tańczyłam z Kłosem, ten w pewnej chwili szepnął mi do ucha: "Cały czas o tobie gada. Już czasami mam go dosyć." i się uśmiechnął. Szczerze mówiąc, ucieszyło mnie to. Gdy wybiła dwunasta, wszyscy złożyli sobie życzenia i siatkarze zaczęli całować swoje dziewczyny lub żony, przy czym my całowaliśmy się najdłużej. W pewnej chwili Mariusz krzyknął do nas:
     - Nie uduście się, zakochańce.
     Zarumieniłam się, jednak Maciek to zauważył i opatulił mnie swoimi ramionami, zakrywając twarz. Tak bardzo go kochałam... 
-----------------------------------------------------------------------------------
I jest kolejny rozdział :) Mam nadzieję, że się Wam spodoba. Krytykę możecie pisać w komentarzach, bo po to one są. "Czytajcie, komentujcie, po prostu bądźcie..."
PS Wybiło 1000 wyświetleń, więc chciałam podziękować Wam za to, że tak często tu zaglądacie. Mam nadzieję, że zostaniecie z Pati, Maćkiem i innymi do końca. Dziękuję :*
Pozdrawiam :3